صـــبا

صبا. [ ص َ ] (ع اِ) بادی که از طرف مشرق آید در فصل بهار. و در تذکرةالاولیاء مذکور است صبا بادی است که از زیر عرش می‌خیزد و آن به وقت صبح می‌وزد. بادی لطیف و خنک است، نسیمی‌خوش دارد و گلها از آن بشکفد و عاشقان راز با او گویند.

مخند‌‌‌ای نوجوان زنهار بر موی سپید ما
که این برف پریشان بر سر هر بام می‌بارد

یکی از دعاهایی که میتوان به درگاه پروردگار داشت این هست که:

داشتم به این فکر می‌کردم که ما انسان‌ها در برابر جهان هستی چقدر کوچکیم!

نیازمندم به مدتی تنها بودن؛ مدتی برای خلوت با خودم و خدای خودم

با توجه به اتفاقات اخیر

چیزی که خیلی حال من را بیشتر از رفتارهای بد دیگر خراب می‌کند، دروغ و بی‌احترامی‌است.

"این چه عقوبتی ست

فکر می‌کنم برای نوشتن، جایی بهتر از اینجا نباشد.