صـــبا

کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است

ساعت 12:51 هکر نست / 29 اردیبهشت

شاید هیچوقت تو شب‌های قدر

عمر، تراکت‌هایی است در دستانمان
پخش میکنیم آن‌ها را میانِ عابران!
می‌گیرند،
بعضی از روی دلسوزی
و بعضی از روی نیاز
اما این اهمیتی ندارد
مهم آن است که به بهای اندک پولی
تا آخر امشب تمام خواهد شد.

گاهی چنان بدم که مبادا ببینی ام
حتی اگر به دیده‌ی رؤیا ببینی ام

حال که این مطلب را می‌نویسم، ساعت 2:10 نیمه شب است. نور صفحه لپ‌تاپ تنها نوری است که داخل اتاق روشن است و جوری که پایین‌ترین حالت نور صفحه هم در مدت طولانی چشم را اذیت می‌کند. صدای آوازی از سوی همسایه‌ می‌آید که احتمالا از سوی کارگرهای افغان‌ ساختمان نیمه کاره کنارمان باشد. آوازی که شبیه آوازهای دشتی اهالی روستاها است. آواز حزن زیادی دارد و شبیه شیون و فغان است. تا حالا این آواز را از همسایه نشنیدم.

حس می‌کنم که زودتر از این‌ها باید به فضای بلاگ نویسی بر‌میگشتم.

من بی تو در غریب ترین شهر عالمم
بی من تو در کجای جهانی که نیستی؟

امروز یک مطلب روانشناسی خواندم درباره اینکه انسان برای رسیدن به اعتماد به نفس و قدرت برقراری ارتباط و در کل تبدیل شدن به شخصیت مطلوب از نظر روانشناسی، باید "قدرت آسیب پذیر بودن" داشته باشد. که به این معناست که ما باید خودمان را، خودِ واقعیمان را در رفتارمان بروز دهیم و نظراتمان را بیان کنیم هرچند که ممکن است از طرف بعضی افراد قضاوت شویم یا حتی مورد حمله لفظی قرار بگیریم.